W ubiegłym roku Międzygórze, gdy okazało się, że wystarczy tylko 400 km od Wielkiego Miasta by znaleźć się w Szwajcarii, było objawieniem. Bardzo przyjemny szutrowy maraton stał się miłą odskocznią od ciągłego taplania się w błocie. W tym roku zorganizowany został jednak trochę za wcześnie – po jednym technicznym Karpaczu jeszcze nie czas na odskocznie. W niczym nie zmienia to faktu, że przyjeżdżać tutaj warto.

Edycja 2009 zdecydowanie zostanie zapamiętana jako mgielna. Przejechałem już kilka wyścigów we mgle, ale chyba po raz pierwszy zaliczałem przy słabej widoczności takie szybkie zjazdy. Była atmosfera – te wyłaniające się nagle postacie, obawa czy w dalszym ciągu jest się jeszcze na trasie. Atmosfera była też oczywiście na Śnieżniku. Ten odcinek to rewelacja. Szkoda, że zabrakło pięknych widoków chociaż mgła, ponure nastroje, błotko, kamienie , trochę techniki to woda na młyn. W takich chwilach łapie jakieś pozaziemskie klimaty, ten odcinek zdecydowanie najbardziej utkwi mi w pamięci.

Sportowo 12 miejsce wśród pierników. Przed startem, patrząc na listę startową i pamiętając ubiegły rok były nadzieje na pierwszą szóstkę. Niestety przyjechała jakaś brygada miejscowych cyborgów i w pierwszej szóstce załapali się ci, którzy normalnie mieli nadzieję na pierwsze miejsce. Mamy skończone trzy edycję. Po generalce widać, że mam jeszcze szanse na TOP 10, ale muszę naprawdę mocno się starać. Niestety pozostaje ciułanie punktów. Naprawdę będzie ciężko, trzeba wszystko jeździć, zawsze może się trafić przecież punktodajny maraton. Tym samym niestety rezygnuje z planu wybranych startów na giga w 3 tegorocznych mtb maratonach. Zresztą, tak jak o mega w Międzygórzu powiem, że zasłużyło na miano średniego górskiego maratonu i wreszcie trzeba było się namęczyć długo na trasie, tak giga jak na długi dystans była trochę za krótka (różnica 20 kilometrów jest za mała).

Na trasie zacząłem za mocno, tak jakoś dziwiąc się nawet przy wyprzedzaniu znanych cyborgo pierników. Później zatkałem się i musiałem na chwilę zsiąść z roweru. Przypomniał mi się artykuł w Wyborczej, że jedynie pies może zabiegać się na śmierć. Trzeba się jednak cieszyć, cały start pokazał, że potrafię utrzymać tempo wyścigowe przez cały czas. Pod koniec znowu udało mi się wyprzedzić jakiegoś piernika – tutaj zdecydowanie procentują treningi glikolityczne. Nie ma co ukrywać że w porównaniu z CE jeżdżę jednak nieznacznie gorzej. Oczywiście jest ten plus, że wcześniej czy później wyjdę z dołka i forma zacznie rosnąć. Zgrzeszyłbym jednak narzekając. Giga wystartowało pół godziny wcześniej, a ja po dwóch godzinach dogoniłem już Piotrka. Tutaj widać w którym miejscu stada się znalazłem. Jeszcze rok temu objeżdżaliśmy się wzajemnie na trasach. No właśnie czy jest jednak sens. Z kolegami piernikami wygrywałem przecież w ubiegłym roku. Czy te poświęcenia treningowe warte są 12 miejsca? Czy jest sens poważnie podchodzić do tematu? Jak na razie odpowiadam „yes”

Pozasportowo na pewno zapamiętana zostanie wizyta na stacji w Bystrzycy w piątek o 22giej i widok mocno zdziwionej policji, gdy grupa dresiarzy wpadła na stację benzynową i zamiast dyskutować jaki gatunek piwa wybrać na piątkową imprezową noc jeden zaczął szukać jogurtów, a drugi narzekać, że nie ma mleka. Trochę to ściganie jednak zmieniło w moim życiu. W niedzielny poranek zamiast alkoholowego kaca cierpię na kac pomaratonowy.

Pierwszy etap. Tradycja lubi się powtarzać i Roman zgodnie z przewidywaniami został objechany o kilkanaście minut. Ja oczywiście zacząłem tasować się z Norbim. Na prowadzeniu raz jeden raz drugi i dopiero udało mi się go wyprzedzić po drugim bufecie dokładając ostatecznie 5 minut. W międzyczasie wypadek na płytach na zjeździe, rozbita na całe szczęście niegroźnie noga.

I jeszcze te pierwsze wrażenia z wyścigu – gdzie podziała się ta zeszłoroczna kultowość? W okolicach Skrzyczanego, tam gdzie w zeszłym roku błoto do łydek teraz szutrówka, podobnie odcinek techniczny za Salmopolem, przerobiony na szeroką szutrową autostradę. Śmiać mi się z tego chce wspominając, co przeżyłem przez dwa kolejne dni.

Drugi dzień pod znakiem deszczowej pogody. Jak mówi piernik jestem meteo sensitive i już dzień wcześniej czułem ten deszcz, mocno zresztą zapowiadany. Jakoś podświadomie organizm przygotowuje się do tego wszystkiego. Na śniadaniu zjedzone dziewięć bułek – zastanawiamy się, co będzie na dzisiejszym etapie. Orgi coś tam przebąkiwali o przewyższeniach (w sumie wyszło 3400m), o najtrudniejszym dniu. Z drugiej strony wiadomo, że po czeskiej stronie było zawsze najwięcej szutrówek. Wreszcie komunikat o zmianie trasy - załamka. A więc znowu nie da się długo pościgać, znowu przez pogodę skracają, znowu zero kultowości .

Dopiero następnego dnia rano okaże się, że ta zmiana to nie z uwagi na bezpieczeństwo a przez to, że Czesi ze względu na budowę nie dali zezwolenia na puszczenie wyścigu przez pierwotnie planowaną trasę. Staniemy się dzięki temu uczestnikami jednego z najdłuższych wyścigów w historii krajowego mtb i chwała za to.

Sportowo Roman zgodnie z oczekiwaniami powoli zaczął się rozkręcać i pognał gdzieś z przodu, Norbi gdzieś z tyłu. Cały drugi etap to walka z Lajkonikiem. Dzień wcześniej pomagał połamanej Ukraince, także w drugim dniu nastawienie bojowe. Znowu nikt mi nie powie, ze nie wygrywa się na zjazdach. Wyprzedzał mnie na zjazdach, ja go dochodziłem na podjazdach, aż do czasu słynnych serpentyn gdzie widziałem go po raz ostatni. Spotkaliśmy się dopiero następnego dnia na starcie, gdy żądny rewanżu dowiedziałem się, że szarże zakończyły się pękniętą ramą i dalej nie jedzie.

Na trasie drugiego etapu pomału przypominały się stare pionierskie czasy startów. Nie wypruwanie flaków, ale raczej walka ze sobą. Ściganie trochę innego rodzaju. Bezbłędnie się nawadniałem, bezbłędnie odżywiałem, swoim nie jakimś totalnym tempem dotarłem do mety. Jaki postęp, w jakim miejscu się znajduję, bo czas przecież nie tragiczny, pomimo tego, że czuć, ze są jeszcze rezerwy.

Na trasie opady gradu – tak sobie myślę, spośród tych ponad stu maratonów, które przejechałem, wcześniej chyba tylko w kultowym Sokołowsku w 2004 roku.

Podłazy, techniczne zjazdy, strome podjazdy – to jest właśnie to, ani chwili na odpoczynek, to jest mtb, tak powinien wyglądać prawdziwy wyścig, to jest wyznacznik kultowości.

Upadek na serpentynach, kilkumetrowy rzut rowerem, który po Trophy zestarzał się o 3 lata. Aż płakać się chce patrząc jak wygląda, obdrapana rama, dziura w siodełku

Dobrze rozłożyłem siły, koniec bez kryzysu, tutaj pamiętałem jakich podjazdów i podłazów można spodziewać się w okolicach Czantorii. Czas 8 godzin 35 minut. Co to jest - rekordziści na trasie spędzili godzin 13cie docierając na metę o jedenastej w nocy przy pomocy latarek. Czapki z głów!

Trzeciego dnia Racza. To jeden z najlepszych jezdnych singli w kraju – niestety, gdy nie pada, a na trophy pada przecież zawsze. W tym roku i tak dobrze, bo nie było burzy w trakcie Deszcz zaczął jedynie mocno zacinać na początku, ale później zgodnie z zapowiedziami icm około dwunastej wyszło słońce. Błota mniej niż w ubiegłym roku i dało się praktycznie wszystko na Raczę podjechać. Niestety single mało przejezdne, błoto, błoto, błoto i wkurzający odcinek na Rycerkę - po co to chodzenie? Widoki na hali na okoliczne górotwory a później zabójczy downhill pozwoliły wybaczyć i na sto procent zrozumieć orga dlaczego puścił tędy trasę.

I tak sobie jechałem bezstresowo w miarę przyzwoitym tempem dopóki na horyzoncie nie pojawiła się żółta koszulka Norbiego. Ciach, ciach, ciach znane tempo na ścianach coraz bliżej, bliżej, bliżej Z zeszłego roku miałem w pamięci podjazd pod Ochodzitą. To jasne, że na taką końcówkę w swoim wydaniu nie mam co liczyć. Czy podczas wyścigu można jechać 30 procent szybciej – odpowiedź jest twierdząca, trzeba tylko zobaczyć na horyzoncie żółtą pszczelą koszulkę, nic tak nie motywuje do lepszej jazdy. Strategia była prosta, jechać wszystko w trupa na umęczenie przeciwnika, mniejsze góry, płasko odchodzę, ściany widzę jak mnie dochodzi.

Na końcowej ścianie jestem już tak zmęczony, że zsiadam i podbiegam do mety, sześć sekund przewagi a ja leżę jak na krzyżu zmeczony ogromnie, choć nie powiem odczuwając ogromną satysfakcję, bo nie tylko zwycięstwo, ale walcząc bronią którą przeciwnik włada najlepiej.

Norbi mówi, że już nie ma szans w generalce - 23 minuty to naprawdę dużo. Spokojnie to przecież wieloetapóka, ile już przejechanych wcześniej i wiem, że tutaj naprawdę wiele się jeszcze może się zdarzyć.

Czwarty etap i pierwszy wreszcie dobrze przespany nocleg w szkole. Start i czuje tę wczorajszą końcówkę. Norbi gdzieś z przodu. Nienawidzę tych ścian na początku wyścigu. Jest zmęczenie a ja po katowaniu na ścianach nie mogę się utrzymać na singlu. Norbi ucieka mi gdzieś z przodu, ale widzę, że Roman zerwał łańcuch. Nic innego nie zmusiłoby mnie do większego wysiłku. Niestety starte klocki z tyłu i zostaje mi tylko przedni hamulec. Jest to naprawdę bardzo męczące i wkurzające. Ta świadomość, że choć niedużo to traci się przecież czas na zjazdach.

Jak stracić z mozołem zdobywaną 23 minutową przewagę w ciągu jednego najkrótszego etapu? Nie sprawdzić klocków przed startem, nie wziąć dodatkowych klocków, które przecież zebrało się do Istebnej. W siódmym roku startów popełniam błędy. A taki byłem z siebie dumny, jak dobrze się nawadniałem , jak dobrze odżywiałem.Śmierć frajerom!

Przed ostatnim zjazdem tracę jeszcze klocki z przodu. Na zjeździe strata 7 minut. Zyskuje jednak to, co mam najcenniejszego a mianowicie własne życie. Takiego manewru już chyba nigdy nie powtórzę. Hamowanie bez klocków, taki hamulec ma gdzieś 20% swoich właściwości, wysokie temperatury, stukot w piaście, która rozgrzała się do czerwoności, to ciągłe wypatrywanie co będzie za górką co pojawi się za zakrętem, czy zdołam się na nim wyrobić. Wszyscy wyprzedzający śmieją się, że wystraszę całą zwierzynę w Beskidzie Śląskim. Jest dobrze, na szczęście w konsekwencji jedna tarcza jedynie traci swój kolor - choć czerwony jest ładny to podobno hamować się już na tym nie da – żal tego roweru w tym roku przegląd po tegorocznym trophy kosztuje mnie 550 zł. To i tak lepiej niż w zeszłym gdzie było 700.

Reasumując jeżeli w zeszłym roku bez trudu twierdziłem, że trophy spokojnie trafia do galerii światowych transów w tym roku nabieram już przekonania, że staje się jednym z najlepszych transów. Krokodyl ma wysoką temperaturę, Transalp walkę z przewyższeniami na szutrówkach, La Ruta skrajne strefy klimatyczne a Trophy ma to, co jest najcenniejsze – techniczne trasy, wzbogacone stałym podbijającym kultowość elementem w postaci błota i tutaj zajmuje drugie miejsce zaraz po Transrockies.

Nigdy Trophy nie będę traktował w kategorii celów sportowych, boli jednak przegrana w generalce z Norbim, pomimo zwycięstwa w etapach 3:1. Przegrana z Romanem też, na szczęście nie do zera i świadomość, że pewnie byłoby lepiej gdyby przyszło nam ścigać się bez błota, a w takim Bike Adventure to by mnie pewnie nie widział ani razu na trasie.

Takich wyścigów jednak ani on ani ja wybierać nie będziemy. Przedłużony weekend bożociałowy do czasu osiągnięcia 64 lat zarezerwowany będzie w moim przypadku na 100% dla Beskidy MTB Trophy.

Start tydzień po Trophy to właściwie tylko dobre dla samobójców … albo ciułaczy punktów w kalsyfikacji generalnej. Ten maraton zawsze był punktodajny i z tego powodu trzeba było go zaliczyć.

Faktycznie. Złoty Stok okazał się punktodajny, ale wszystkie dodatkowe punkty zjadła gorsza dyspozycja wynikająca ze zmęczenia wieloetapówką. Wynik gorszy niż zwykle o te kilka minut, chociaż trzeba się cieszyć z dyspozycji, bo udało się cały czas utrzymać naprawdę przyzwoite tempo. Szkoda tych straconych punktów.

Z tegorocznych górskich mtb maratonów ZS wypadł najgorzej. Bezsensowny start i pierwszy wąski ośmiokilometrowy podjazd gdzie nie było gdzie sensownie wyprzedzać, beznadziejne połączenie mega giga (tutaj na szczęście byłem megowcem i nie ja miałem problemy), największy współczynnik podłazów w sezonie.

Na plus końcówka. To właśnie lubimy. Widać, że zjeżdża się na metę, już słychać głos spikera, ale nie - nasz polski Dr Evil zafundował nam jeszcze przejazd pętlą XC i to zdecydowanie najlepszy moment wyścigu.

Niestety biedny ZS musi znieść konfrontację z Trophy i pewnie dlatego te narzekania. Oprócz ogólnego zmęczenia po Trophy, dochodzi jeszcze jeden wielki ból rąk i dłoni, który odezwał się od razu na pierwszym zjeździe. Niestety na zjazdach znowu trochę dziadoszczyłem, choć wielce jest to usprawiedliwione popsutymi blokami w butach (kolejna ujawniona strata po Trophy – ile jeszcze tego będzie).

Fajne zjazdy szczególnie ten szlakiem granicznym, dawno nie było tylu korzeni – za bardzo jednak tęsknie za specem. Do zapamiętania niesamowita kultura czołówki GIGA, naprawdę byłem w szoku nie słysząc, jak jeszcze kilka lat temu k…, ale przepraszam, może udałoby się wyprzedzić z prawej strony. Klasa biało, czarno czarnych koszulek – brawo - wszystko potwierdzone miejscami na mecie. No właśnie nigdy nie pasjonowałem się zbytnio, co się dzieje na czele stawki, ale szkoda, bo widać, że dużo lepszych teamów przeszło do konkurencji.

To martwi. Cieszy natomiast, że na starcie jedynych prawdziwych zawodów mtb w kraju staje coraz więcej amatorów, a przede wszystkim amatorek. Miało być żółto na podium w damskiej kategorii a skończyło się w jednym przypadku wizytą w szpitalu a w drugim na 13tym miejscu – konkurencja rośnie, wszystko idzie do przodu i już nie wystarczy tylko tak jak kiedyś stanąć na starcie i ukończyć zawody.

Ogólnie maraton bez wyrazu (chociaż na pewno duża w tym zasługa porównań z Trophy). Po latach w pamięci pozostanie jak znam życie tylko ze względu na niemiłe wspomnienia związane z odwiedzinami szpitala w Ząbkowicach Śląskich i oczywiście sesje fotograficzną pszczółek na dzień przed zawodami.

Co robi się na dzień przed zawodami po pracy? Zamiast wyjechać na zawody organizuje się sesję fotograficzną i jeździ po błocie przy strugach padającego deszczu, pozując do fotografii, która zawiśnie gdzieś w klopie w Singapurze.

W którymś z zeszłorocznych numerów Extreme znalazł się artykuł o Transcarpatii, a w nim zacytowana została między innymi bardzo ciekawa wypowiedź Sławomira Michalaka na temat wyścigu:

„Podstawowy dylemat w tym wyścigu: mieć czy być? „Mieć” oznacza walkę na całego w celu osiągnięcia jak najlepszego wyniku w klasyfikacji. „Być” to przejechanie TC w miarę lightowo, nazwijmy to bardziej turystycznie i przygodowo. Wśród wszystkich załóg istnieje oczywiście duża różnorodność i wiele jest takich, które w jakimś stopniu starają się łączyć te dwie cechy. Są też takie które ewoluują podczas wyścigu, wciągając się w walkę, są takie które nastawiają się na określone etapy…”

Wjedź do relacji