Blizna na kolanie, podbite oko, potłuczenia, które przez okres dwóch tygodni nie pozwalały wsiąść na rower, wypadek w drodze na zawody. To miejsce prześladowało mnie co roku. W tym sezonie podstawowym celem było przejechanie bez żadnych przygód.

Karpacz miał być już pierwszym maratonem po okresie odpoczynku. Miał ale nie był. Niestety cztery dni wcześniej chcąc zaliczyć wymaganą ilość do generalki w Mazovii przejechałem Łódź. Pozostałe dni zamiast na odpoczynek po kilkanaście godzin dziennie na pracę Zmęczenie było już chyba naprawdę duże, bo w noc poprzedzającą zawody nie przeszkadzało mi nawet chrapanie kolegi Strzały w jeleniogórskim pensjonacie.

Rura, skurcze, rura na 90% - tak w skrócie wyglądał mój start. Z perspektywy czasu chyba za słabo się nawodniłem. Fakt, że serce pracuje rewelacyjnie i są jeszcze rezerwy napawa jednak optymizmem. Odcinek przed i za dwoma mostami, późniejsze single tam chyba bardziej upajam się jazdą niż walką.

Szacunek dla Norbiego. Coś mi się wydaję, że musiał porozumieć się z Towarzyszem Rybką i jechał na tajemniczym cieście z ulicy Kościelnej. Jak wielka jest różnica w ściganiu po płaskim i w górach widać po naszych czasach. W Goślinie dołożyłem mu 17 minut, a tutaj dostałem w plecy 20. Nic nie może załamać i wyprowadzić z równowagi jak widok jak poodjeżdża pod strome zbocza, nic nie może wkurzyć tak jak szarpany styl jazdy, który uprawia na trasie. Niestety zostały już same góry także ciężko będzie nawiązać z nim walkę w sezonie. Zapożyczając metodologię Łukiego w naszej rywalizacji wciąż jednak remis 1:1. Przed sezonem straciłem 8 kilogramów. W przyszłym roku trzeba jeszcze dołożyć drugie tyle.

Na osłodę objechałem wszystkich tisipovelmarowców i o dziwo z dosyć dużą przewagą. Widać jedno. Zdecydowanie poprawiłem się na zjazdach. Jest więc szansa, że w tym sezonie dam im tylko powalczyć w błocie.

Mamy w BGZ trzeciego gigowca. Jeśli utrzymamy formę jest szansa na naprawdę niezłą lokatę w klasyfikacji zespołowej

I jeszcze trochę o organizacji. Powrót po przerwie do wodospadu to dla mnie znak, że trasy będą trudniejsze, szkoda, że takie krótkie. Kto wie może kiedyś doczekam się w kraju mtb maratonu z co najmniej 150 kilometrową trasą i 5 tysiami przewyższeń. SMS z wynikiem i miejscem w kategorii 5 minut po zawodach, profesjonalne zdjęcia – lexus przyspiesza - naprawdę zrobiło się światowo.

Wreszcie start po okresie odpoczynku. W tym wyścigu miałem znaleźć się w najlepszej dyspozycji. Zamiast lepszego niż zwyczajnie czasu otrzymałem jednak lekcje pokory. Wynik kilka minut gorszy niż zwykle.

Na pewno na rezultat miał wpływ rodzaj trasy. Już lektura dystansu w porównaniu do przewyższeń wskazywała, że będzie dużo ostrych podjazdów i podłazów, a tego właśnie nie lubię.

Wynik pewnie by był jeszcze gorszy o kilka minut gdyby nie Wilk, który pojawił się na jednym z podłazów. Pojawił się Wilk rozpoczęła się więc czysta przyjemność tradycyjnej epickiej walki. Jest coś pięknego w tej naszej rywalizacji i cieszę się, że po w sumie dość długiej przerwie wreszcie się tego doczekałem.

Mam już potwierdzenie, że poprawiłem się na zjazdach. Dogoniłem go na ostatnim a miałem przecież jeszcze rezerwy – fulik jednak rządzi. Jego mina, gdy zobaczył mnie na asfalcie po skończonym downhillu – bezcenne. Tyle razy w ubiegłych latach wygrywał ze mną dzięki temu, że był szybszy na zjazdach. To właśnie to wspomnienie pozostanie mi na zawsze w pamięci po Bardzie.

Później niestety już uwierzyłem w zwycięstwo i zostałem ukarany. Niepotrzebnie siadłem młodemu na koło, co skończyło się skurczami. Dodatkową cegiełkę dołożyli orgowie, bo co jak co ale po co pisać, że będzie przejście przez rzekę, a później z tego rezygnować.

Strasznie się rozkleiłem i wyprzedziło mnie dość dużo osób, w tym mój nazwisko-imiennik, z którym jechaliśmy razem przez dużą część dystansu. Wspaniale wygląda to samo wielkie, potężne imię i nazwisko razy dwa obok siebie w wynikach.

Pomimo małego minusa za rzekę wielkiego plusa orgi dostają za to za rozdzielenie startów. Genialne – wreszcie po kilku kilometrach nie trzeba męczyć się wyprzedzając młode zwłoki, którym starcza sił jedynie na pierwszych kilkanaście minut. Oby orgom starczyło sił, aby organizować zawody dla garstki stu kilkudziesięciu gigowców- zapaleńców, oby z każdym rokiem było nas coraz więcej, oby uczestniczyć w wyścigu po trasie, która zapewni nam samokatowanie minimum przez 6 godzin.

Jeszcze na temat trasy. Pierwsza pętla wspaniała. Trochę za mało technicznych odcinków, ale widoki i okoliczności przyrody może poza leśnikami mruczącymi coś pod nosem i przestawiającymi strzałki- rewelacja, Nie wiem czy mi się wydaje, ale chyba jakoś musieli wynieść trochę kamieni z drogi krzyżowej, bo zjazd w porównianiu z wcześniejszymi startami poszedł nadzwyczaj gładko. Druga pętla jak dla mnie beznadzieja i jeśli na siłę ma się robić takie trasy to lepiej zrezygnować i jechać drugi raz to samo. Jedynym plusem było wspomnienie – tam przecież z Tow Rybką mieliśmy swój bardzo dobry występ na Bike Challenge, to tam właśnie rozgrywał się drugi etap, który (z uwagi na to, że pomylili się przy wytyczaniu trasy i zamiast 90 było 120 kilometrów) ukończyło jedynie 20 zespołów. Tylu kilometrowy wyścig chciałbym wreszcie przeżyć. Może w Głuszycy wreszcie orgi zdecydują się na rzeźnie – w końcu miłośnicy gigowego upodlenia zostaną tam wzmocnieni towarzyszami rzeźniczej niedoli z sąsiednich krajów. Gigowcy wszystkich krajów łączcie się !

Budzę się rano we własnym łóżku, myję zęby, zakładam numer i po pięciu minutach jestem na starcie. Taki komfort miałem po raz pierwszy w życiu. Orientacja w okolicach Wielkiego Miasta - w tym wyścigu naprawdę liczyłem na wiele.

Na starcie optymalnie wyznaczyłem trasę, co z tego skoro po pierwszym punkcie zacząłem pomyłkowo jechać na drugi, jednak nie ten pierwotnie planowany. Spacer po pokrzywach, bezsensowna jazda po polach, zgubienie w okolicach Utraty, niepotrzbne nerwy, bezmyślne decyzje o dalszej trasie – wstyd. Trochę już zapomnieałem jak się orientować w terenie – w końcu ostatni orientalistyczny start miałem kilkanaście miesięcy temu. 88 kilometrów, które przejechałem wobec 72 przejechanych przez zwycięzce – no comments.

InzynBiKer speed udało się odzyskać dopiero po czwartym punkcie. Tutaj widać jaką przewagę daje znajomość terenu. Taka jazda to nie orientacja. Wystarczyło tylko zobaczyć gdzie jest następny punkt i dalej już jechać bez patrzenia na mapę, jak po sznurku po optymalnej trasie.

Wyścig był stosunkowo krótki i początkowych strat nie dało się już odrobić. Ostatecznie zająłem 11 miejsce co w tym przypadku jest porażką. Stać mnie było na znacznie więcej. Szkoda, bo w tym roku nie będzie już pewnie takiej drugiej okazji.

Jest jeden wielki plus zawodów. Na pewno pozwoliły nieco odmulić się po trophy. Powoli odzyskuję radość rowerowania, jeszcze tydzień i odzyskam już może chęć trenowania i opuszczą mnie myśli o kompletnym braku formy. W miesiącu czerwcu jeszcze dwie orientacje – mam nadzieję, że uniknę waypointowych błędów.

Brawa i podziękowania dla zerozeroseven. Organizacyjnie bez zarzutu. Tylu startujących w pierwszej edycji to ogromny sukces. Tylu zadowolonych po pierwszej edycji to szansa, że każdego roku będziemy mieli wielkie orientacyjne rowerowe święto w Wielkim Mieście. Oby w przyszłości chłopina dał nam jeszcze szansę większego upodlenia wydłużając trasy.

Kto by pomyślał, że zamiast wybrać epicką przygodę górską w Głuszycy pojawię się na starcie w Pułtusku. Po Trophy postanowiłem jednak odpocząć trochę od gór. Z Głuszycy zrezygnowałem z premedytacją wiedząc, że i tak wyścig nie będzie liczył się do generalki, a golonkowa generalka to jeden z moich tegorocznych celów no.1. Do startu w Głuszycy przekonałaby mnie tylko możliwość totalnego upodlenia. Po wynikach widać, tak jak przewidywałem, z dużej chmury mały deszcz. Znowu się powtarzam. Przy obecnym poziomie wytrenowania nigdy nie doczekam się w kraju imprezy gdzie będę mógł spędzić na trasie ponad osiem godzin –tutaj byłoby coś między 7 a 7,30. Mija kolejny rok a my w dalszym ciągu nie mamy w kraju swojego Salza, Willingen czy Cannondale Trophy.

Jeśli chodzi o Dymno startowałem tam po raz pierwszy i okazało się, że zastałem zupełnie coś innego niż oczekiwałem. Ten wyścig to zawody bardziej dla orientalistów niż dla ścigantów.

Duża liczba punktów kontrolnych i konieczność ciągłej uwagi spowodowała, że z biegiem czasu miałem bardziej trening tlenowy. Ale co za trening.. Wszystkie punkty zgodne z mapą, bardzo przyjemny odcinek specjalny, a więc punkty nie umieszczone na mapie a gdzieś na zaznaczonym odcinku, pozostałe punkty ciekawie dobrane - na zawsze zostanie w pamięci 10tka czyli drzewo nad strumieniem i konieczność przeprawy oraz 11tka na wale – tutaj w życiu tyle się nie naganiałem po chaszczach. Podczas ścigania zawsze najbardziej klnie się w takich momentach. Po zakończeniu to właśnie te chwile najbardziej zapadają w pamięci. Dla mnie niestety nie będą to do końca dobre wspomnienia, bo straciłem tam licznik. Bardzo często orientuje się na dystans, także od tego momentu pogorszyła się możliwość nawigacji. Tradycyjnie tak się tym zdenerwowałem, że zgubiłem gdzieś po drodze mapę z dokładnymi punktami. Wstyd. Ostatni raz zdarzyło mi się to pięć lat temu podczas pierwszych zawodów na orientację, w których uczestniczyłem.

W takiej sytuacji nie pozostało nic innego jak wrócić na metę i zakończyć zawody z jedenastoma zaliczonymi punktami. Na drugi dystans już nie chciało mi się wjeżdżać, zero motywacji a i przyznam, że te 70 kilometrów po naprawdę ciężkim terenie też dało się mocno we znaki (org przewidział na pierwszy 50-kilometrowy etap limit 5 godzin – zdaje się, że zaliczyła go tylko jedna osoba)

Reasumując, chociaż zaskakująco trudna, jeśli chodzi o dystans i orientację oraz teren, w jakim przyszło się orientować, bardzo przyjemna, godna polecenia impreza. Kapitalny wypoczynek od wypruwania flaków. Organizacja bez zarzutu. To był naprawdę dobry trening przed głównym jesiennym celem harpaganowym.

Tak chyba będzie wyglądało moje rowerowanie, gdy przejdę na wyścigową emeryturę. Na dzień dzisiejszy bardziej jednak odpowiada mi konwencja harpaganowa - mniej orientacji - więcej walki.

Ten wyścig najbardziej mi odpowiadał sportowo. Mało punktów, dużo walki. Wynik poniżej oczekiwań. Po czerwcowych orientacjach widać, że największe problemy mam z wyborem optymalnych tras. Tym razem zachciało mi się jeździć wokół całego zalewu i zrobić dodatkowe 13 kilometrów. O dziwo bardzo dobrze wyszło jednak odnajdowanie punktów.

Tradycyjnie kilka punktów półharpagana (bo tak trzeba nazwać bikeorienta ze względu na konwencję i dystans) zostanie na zawsze we wspomnieniach. Przede wszystkim schron. Kiedyś czytałem na ten temat i przyjemnie było na własne oczy zobaczyć tę wielką konstrukcję, pod którą da się schować pociąg. Wreszcie coś nowego. Przyjemne są góry, ale ile razy każdego roku wytrzymam jeszcze podziemne miasta, kopalnie złota, generalnie wciąż te same mtbmaratonowe trasy.

Trzy z plusem dostają orgi za punkt numer dwa. Piątke za wartości estetyczne, dwóje za ponad dwa kilometry spaceru po piachach. Ostatecznie jest to maraton rowerowy a nie biegowy.

Dobrze, że nie padało bo strach pomyśleć ilu topielców trzeba by wyciągać po nieudanej przeprawie po śliskich deskach przez kanał na punkcie nr 3.

Pozostałe punkty bardzo dobrze dobrane zarówno estetycznie jak i orientalistycznie. Zero problemów z mapą – ze wszystkich zawodów na orientację w których uczestnczyłem ta mapa najlepiej odzwierciedlała rzeczywistość. Compass rulez!

Organizacja bez zarzutu. Tak wiele za tak niewielkie wpisowe. Po raz pierwszy w historii startów orientalistycznych tak dobrze zaopatrzony bufet – szkoda, że prawie dla wszystkich umiejscowiony był albo na samym początku, albo pod sam koniec wyścigu. Humorystycznie dla mnie zostanie zapamiętana jeszcze jedna rzecz – numery startowe, które miały zostać oddane po zawodach i wykorzystywane w kolejnych latach. Na szczęście nic z tego nie wyszło, moja kolekcja się powiększy i będę miał co oglądać w długie zimowe wieczory wspominając tę naprawdę przyjemną imprezę.

Sportowo wszystkie czerwcowe orientacje nieudane. Szkoła życia otrzymana. Wiem co należy poprawić, drżyjcie więc harpagani przed pażdziernikiem. Minąl czas odpoczynku – wracam w góry.

Stało się. Dziewięćdziesiąt startów musiałem czekać, aby osiągnąć swoje największe marzenie – prawdziwe wejście na podium. Jest tylko kilka dni w roku, gdy można tak pojechać. Mój dzień przypadł 26.06.2008 na pierwszym etapie Bikeadventure.

Przydał się odpoczynek i zabawa w orientację .To, że jest dobrze wiedziałem już po piętnastu minutach, gdy wyprzedziłem Norbiego. Później totalna walka, jak w transie. Może to te wspomnienia. Ile to pięknych wyścigowych chwil przeżyłem w Górach Bystrzyckich. Nasz pierwszy pojedynek z Wilkiem w Polanicy i to, że dzięki temu właśnie wyścigowi wyprzedziłem Rybkę w generalce, Odyseja z 007, chyba najwspanialsze jeśli chodzi o dobór punktów Kłodzko mtbo oraz ostatnie- wspomnienie prorocze – nasz pierwszy Bike challange, uszkodzona opona i wizyta podczas wyścigu w sklepie rowerowym w Dusznikach. Te obrazki były jedynymi przerywnikami ciągłej walki. Te trzy godziny to największe obroty wyścigowe na jakich kiedykolwiek się znalazłem.

Trasa łatwa, ale końcowy podłaz zabójczy. Właśnie tutaj wywalczyłem drugie miejsce. Później to wspomnienie, gdy wsiadłem na rower i ze zmęczenia nie mogłem utrzymać kierownicy. Wreszcie głos spikera na mecie, podającego nazwisko i informację, że zająłem drugie miejsce w kategorii..

Była dekoracja, było podium. Może wystartowało mało zawodników, może po prostu M4 w mtbmaratonach jest za mocna. Z drugiej strony końcowy rezultat tylko 20% gorszy od Cesarza oraz fakt wyprzedzenia kogoś z piernikowej trójcy kieleckiej naprawdę wskazuje, że było dobrze.

Z wielką nadzieją przystępowałem do kolejnych etapów. W drugim dniu do czterdziestego kilometra jechałem na trzecim miejscu. Ile więcej potrafimy z siebie wydobyć, ile jeszcze granic można przejść, ile limitów pokonać . Po drugim bufecie nastąpił przełomowy moment. Złapałem gumę. Wyprzedził mnie Darek. Jeszcze zdążyłem mu krzyknąć, że właśnie tracę trzecią pozycję. To niesamowite, ale chciał się zatrzymać i poczekać aż zmienię dętkę i walczyć fair play. Kazałem mu jednak jechać. I dobrze, bo po kolejnych 10 kilometrach znowu usłyszałem znienawidzony pisk. Zaczęły się nerwy. Przy wymianie dętki okazało się, że druga zapasowa jest dziurawa. Minęło trochę czasu zanim wreszcie ktoś zlitował się i zatrzymał ratując zapasową dętką. Przy zdejmowaniu koła zgubiłem gdzieś klocki. Gdy po dłuższej chwili ich nie znalazłem jechałam dalej bez hamulca. „Przygody kosztowały mnie 21 minut a po zakończeniu etapu zamiast czekać na prawdopodobną dekorację musiałem jechać do Kłodzka po klocki.

Strata 21 minut wydawała się nie do odrobienia Ile jednak etapówek się już przeżyło, w których odrabiało się nawet godzinne straty. Trzeci dzień to znowu trans. Znowu walczę na trzeciej pozycji znowu daje z siebie wszystko i znowu łapię gumę To już czarna rozpacz , mijają mnie kolejne pierniki a ja wiem, że grzebię szansę na generalkę. Za chwilę wszystko staje się jasne niewidoczna na założonej obręczy dziura w oponie – diagnoza jest jedna Przestaję walczyć, wszystkie zjazdy jadę ostrożnie, myśląc, że nastawie się jeszcze na walkę podczas czasówki.

Czwarty dzień potwierdza jednak to, co było właściwie jasne. Nie dla mnie krótkie, interwałowe XC. Zamiast 3 lub 4 miejsca ląduje w końcu w generalce na 7 pozycji

Co do zawodów to był mój pierwszy start u konkurencji. Nowi ludzie, nowe zwyczaje, dobrze było trochę rozbić tą epicką monotonnie mtbmaratonów.

Kiedy doszło do rozłamu czytając komentarze w rodzaju „na prośbę zawodników rezygnujemy z kamienistego zjazdu Drogą Stanisława” – wiedziałem że ten cykl nie jest dla mnie. Przy obecnym poziomie wytrenowania za łatwo nie znaczy jednak gorzej. Można się upodlić nawet przez trzy godziny jazdy po szutrówkach , nie podjeżdżając pod Hutę i nie zjeżdżając po kultowych kamieniach Od samego początku nie spodziewałem się zresztą epickiej górskiej przygody. Może były jakieś widoki, może trochę trudnych odcinków, może trochę kamieni, trochę błota (jak śmieszne były te ostrzeżenia orga na starcie co do błota na odcinku 200 m w konfrontacji z 40 kilometrowym spacerem w błocie na Beskidy Trophy miesiąc wcześniej) - ja zapamiętam tylko jazdę w trupa, ciągłe wypatrywanie na plecach trzech numerów startowych, zielonych i czerwonych koszulek i tę świadomość, na jakie wyżyny można się jeszcze wznieść, gdy jest o co walczyć.

Co do tras, trzy dni po tym samym to nawet mimo ciągłego wypruwania flaków lekka przesada Chociaż nie dla mnie, to naprawde za to bardzo dobrze ułożony został ostatni krótki etap. Nie zaliczam się do gadżeciarzy. Czas pokazał jednak, że niepotrzebnie zrezygnowałem z walki na trzecim etapie. Nagrody w generalce naprawdę były wartościowe. Organizacja rewelacja, atmosfera ok. Jeśli miałbym coś zmieniać w tych zawodach to byłaby to nazwa – dla mnie adventure nie był przygodą a okazał się chyba największą rzeźnią jaką przeżyłem w swoim wyścigowym życiu.

Nie ma co ukrywać, że jako człowiekowi z nizin odpowiada mi najbardziej właśnie taka charakterystyka trasy. Bardziej płasko, trochę krócej – tak mówi wyścigowy rozum. Serce tęskni już jednak do (niestety znowu okrojonej) epickiej Szczawnicy.

Znowu zrobiło się nostalgicznie. Ale jak tu nie wspominać, skoro przyszło się ścigać po trasach gdzie po raz pierwszy w życiu jeździłem na rowerze górskim. Wjazd na Przehybę, później czerwony szlak – to przecież pierwsze korzenie, po których próbowałem zjeżdżać. To tutaj w okolicy Wąwozu Homole totalnie się zgubiliśmy, cudem znajdując drogę powrotną w nocy – a radosny zjazd po ciemku asfaltem do Piwnicznej na zawsze zostanie w pamięci. Ile to razy przebiegała tędy transcarpatia, ze sztandarowym etapem, gdzie Tow. Rybka jechał bez siodełka.

Może trochę z uwagi na powyższe, ale przede wszystkim ze względu na jakość, stwierdzam, że przejechałem zdecydowanie najlepszą trasę w tym roku. Gdyby nie została skrócona napisałbym, że tak właśnie powinny wyglądać maratony. Sześć godzin na trasie (a bez błota byłoby jeszcze mniej) to jednak za mało.

Charakterystyka alpejska, długi podjazd- zjazd – w odróżnieniu od Alp, nie ścigaliśmy się jednak tylko po szutrówkach, a org zaproponował nam genialne single i techniczne zjazdy. Tak właśnie być powinno – bez odpoczynku na zjeździe, czasami z bólem rąk ściskających klamki hamulcowe. Wreszcie nie jakieś interwały, a długie, męczące, upierdliwe podjazdy. Piękne widoki, szkoda, że na dobre nie odsłoniły się Tatry. Podobno czasami było je widać, ale w ferworze walki…. Jadąc na zawody wspominaliśmy Danielki, a tu pod koniec pojawił się nawet prawie psi potok. Szutry, błoto, korzenie, kamienie – było wszystko, co ma do zaproponowania mtb. Minimalna ilość asfaltu. Stosunkowo mało podłazów, chociaż tutaj ze sportowego punktu widzenia powinienem żałować, bo bardzo się poprawiłem w tym aspekcie i prawie zawsze wyprzedzam innych. Dużo dał mi błotny trening w Beskidach, uraz do błota nie został przełamany jednak do końca.

Sportowo wynik niezbyt dobry - widać ile psychicznie i fizycznie kosztował mnie ubiegły tydzień na adventure. Bardzo ciężko było szczególnie na początku, pewnie dodatkowo jeszcze przez deszcz. Raz pada, raz nie pada, bez kurtki za zimno, w kurtce za ciepło, później tradycyjne mulenie w błocie. Dopiero, gdy przestało padać złapałem swoją prędkość i udało mi się utrzymać w miarę przyzwoite tempo do końca wyścigu. Ostatecznie wynik chyba właśnie gorszy o te kilka minut od tego, na co mnie było stać. Odwróciła się sytuacja sprzed tygodnia i wyprzedziłem Norbiego, który złapał gumę. Dzięki wyprzedzeniu mocno przejechałem końcówkę – wciąż widać, że sam z siebie nie mogę wspiąć się na wyżyny, zawsze muszę mieć jakiś impuls, jakiegoś targeta w zasięgu wzroku. Wszyscy pozostali, z którymi się ścigam nie przyjechali albo nie dojechali na metę, także do generalki wynik neutralny.

Duży ruch w pszczelim ulu. Pszczółki mają już na dobre trzech gigowców, pniemy się do góry w klasyfikacji zespołowej. Nie powalczę w tym roku o miano najlepszego bgżetowca, ale miejsce w pierwszej trójce jeszcze będzie. Pozyskaliśmy Rodzynkę, która naprawdę jak na pierwszy raz bardzo dobrze spisała się na trasie. Szkoda tych straconych punktów w Goślinie.

W moim kalendarzu sportowym Harpagan zajmował miejsce szczególne. Gdyby ktoś zapytał, co bym wolał - wygrać Harpagana, czy zdobyć 10 miejsce i mieć tytuł Harpagana bez wahania wybrałbym to drugie. Zdobyć tytuł Harpagana to był dla mnie realny choć ambitny cel – dwa lata temu byłem już tak blisko – 19 punktów i dwadzieścia minut wcześniej na mecie.

Aby zdobyć tytuł musi zostać spełnione kilka czynników. Jednym z nich jest szczęście. To że na Harpie zdarza się, że jakieś punkty są w innym miejscu niż zaznaczone na mapie wiadomo od zawsze. Niestety tutaj zdarzyło się to już na drugim punkcie. Fakerzy punktowi rozbili się ze swoim namiotem gdzieś głęboko w lesie a 30 osób spędziło poł godziny przeczesując okolice.

To jest właśnie najgorsze, gdy w 12-to godzinnym wyścigu po 90 minutach wiadomo, że nie zrealizuje się głównego celu. W miarę upływu czasu zaczęło też docierać że głównego celu nie zrealizuje nikt. Wybujałe ambicje twórcy tras (aby zdobyć tytuł trzeba było chyba przejechać 300 km), przewyższenia ( ponad 2 tysiące), wiatr, zimno i inne okoliczności przyrody spowodowały, że nikt nie zdobył tytułu – jedna osoba zaliczyła jedynie 18cie punktów, reszta co najwyżej 16cie. Sam zdobył tytuł – nie da innym.

Czasami zastanawiałem się czy trasę układał miłośnik roweru czy jednak żeglarz. Ile można zrobić punktów nad jeziorem? trzy cztery? Tutaj było dwanaście. Obiektywnie trzeba jednak stwierdzić, że punkty były dobrane bardzo przyjemnie. Ogólnie dzięki jeziorom , pagórkom, żółto- czerwonej jesiennej scenerii bardzo przyjemne wrażenia turystyczno – widokowe choć nie wiadomo ile jeszcze wytrzymam te same trasy. Pamiętam pierwsze Harpagany to było objawienie – nowe piękne tereny odkryte dla rowerowania – teraz po kilku latach powoli wszystko staje się takie samo.

Pomimo przeciwności losu orientacyjnie – do 150 kilometra rewelacja. Bardzo poprawiłem znajdowanie punktów i tu jeśli dobrze się rozstawili nie było problemów.Popełniam jeszcze błędy ale małe i wszystko szybko dało się skorygować. Na 150 kilometrze chwila dekoncentracji i kardynalny błąd z pkt 16tym – znowu zachciało mi się okrążać jezioro i nadrobić 15 km - na następne Harpy na drugą część zabieram bilobil albo ginkofar.

Na 160 km doszedł jeszcze ból kolana, pleców i niestety zaczęły odzywać się potłuczone miesiąc wcześniej żeberka Ponieważ po wyborze beznadziejnego wariantu nie było już o co walczyć, godzinę wcześniej wróciłem do bazy i tym samym zamiast najlepszego osiągnąłem najgorszy harpaganowy wynik w swojej karierze – 13 punktów ,a do tego nie wpisali mi jeszcze trzech punktów i nawet nie chce mi się tego reklamować.

Po upadku w Krynicy zastanawiałem się, jaka będzie forma. Start w Odyseji pozwolił uwierzyć, że uda mi się ją utrzymać. Nie ma co ukrywać – jechałem przyzwoicie ale to już nie to – czas na odpoczynek po ciężkim sezonie.

Patrząc już na przyszłoroczny kalendarz, miałem wielki dylemat czy wybrać Goślinę , czy Harpagana. Przy obecnym autorze tras wybór jest prosty. Magia Harpagana prysła, w obecnej postaci na pewno nie będzie już jednym z moich głównych celów sportowych. Jeśli nic się nie zmieni stanie się jedynie przyjemnym wyścigiem na zakończenie sezonu .

Szkoda ale widać tak musiało być. Zamiast tradycyjnej poharpaganowej radości gorycz porażki. Nie tak miało wyglądać zakończenie wspaniałego sezonu.